اشعار

کوچکترین دلیر پس از شیرخواره بود            طفلی که در سپهر شجاعت ستاره بود

هرچـند که اجـازۀ جـنگـاوری نداشت            آمـاده بـاش، منـتـظـر یک اشـاره بود

از اینکه رفته‌اند همه داشت می‌شکست            از اینکه مانده بود دلش پُر شراره بود

دستش به دست عمّه و چشمش پی عمو            در جست و جوی یافتن راه چاره بود

چون دید شاه کشور جان‌ها چنین غریب            در حـلـقـۀ محـاصرۀ صد سـواره بود

خود را به آستـانۀ جـسـم عـمـو رساند            جسمی که زخم‌هاش فزون از شماره بود

عـبـاس‌وار دسـت به دسـتـان تـیـغ داد            و یک سه‌شعبه در پی ذبحی دوباره بود

در قـتـلگـاه ماند تنی که پس از قـتـال            تـنـهـا تنِ شبـیـه عـمـو پـاره پـاره بود

در خـیـمـه‌ها اگر که نمی‌رفت شـاهـدِ            دعـوا سر کـشیدن یک گـوشـواره بود

غم در دو چشمش بود و سویش ریخت بر هم           یک لحظه ناگه رنگ و رویش ریخت بر هم

خیـره شده تنهـا به سوی دشت و گودال           یک باره اصلا گفت و گویش ریخت بر هم

کـنکـاش می‌کـرد تا عـمـویش را ببـیـنـد           شمشیر آمد جست و جویش ریخت بر هم

چشمش به حسرت سوی دارالحرب افتاد           در فکر این است آبرویش ریخت بر هم

دیــگــر صـــدای نـــالــۀ آقـــا نــیـــامــد           عـمـه گـمـانم که گـلـویـش ریخت بر هم

دستـش رها شد نـاگـهـان از دست عـمـه           رفت بین گودال و سبـویش ریخت برهم

گودال تنگ است و عمو هم نیمه جان است           او بین مقـتـل با عـمویش ریـخـت بر هم

بچه شیری ز حرم اشک فشان بیرون زد            نوجوانـیِ حـسن، مـاه نشان بیرون زد

نسلِ صفّینیِ خورشید وَشان بیرون زد            تازه رزمنده که فریاد کشان بیرون زد

کـربلا زیر پر و پاش به طوفـان افتاد

لـرزه بر قـاطبـۀ لـشگـر عـدوان افتاد

حیف شمشیر به دستانِ دلیرش نرسید            زِرِهی بر قد و بالای مُنـیـرش نرسید

فرصت بدرقۀ جنگ خطیـرش نرسید            آب و آئـیـنه به آوای سفـیـرش نـرسید

نه زِره بلکه کسی نیست کفن پوش کند

فرصتی نیست که لشگر رَجَزش گوش کند

از همان دور که آوای صدایش دیـدند            قـلب بی واهـمـه و قـدّ رسـایش دیـدند

دست تهـدیـد کُـنِ سرعت پـایش دیدند            نـقـشـۀ زجـرکُـشِ دوره بـرایش دیدند

حیله کردند در آغوش عمویش بکُشند

خنجر و تیغ و سنان بر سر و رویش بکِشند

ابتکـارِ عـمـلش میـمـنه را ریخت بهم            شیـوۀ جـنگیِ او میسره را ریخت بهم

قهـرمانـانه غـرور همه را ریخت بهم            با عمو گفتنِ خود علقمه را ریخت بهم

تا رسید از سرِ گودال صدا کرد عمو

تَه گـودال به شهـزاده دعـا کرد عـمو

دید گودال پُر از خون و عمو بی حال است            بدنش از ستـم شمر چنان پـامال است

مقـتل انگار معـطـر ز نـبی و آل است            موجی از تیغ و سنان در وسط گودال است

بین شمشیر و سنان گم شده بود عبدالله

طعـمـۀ هـجـمۀ مـردم شده بود عبدالله

نیزه را دید که بوسه ز دهان می‌گیرد            شمر سبقت ز هـجـومِ دگران می‌گیرد

خولی انگـار غنیمت به نهان می‌گیرد            اَخنث از خون خدا رقص کنان می‌گیرد

داغِ این منظره‌ها سخت گرفتارش کرد

مهرِ آغوشِ عمو محرم اسرارش کرد

دست او دفـع بـلا کـرد ولـیکـن افـتـاد            گرمِ آغوشِ عمو شد، سرش از تن افتاد

پـای تا سـر بـدنـش طـعـمۀ آهـن افتاد            چـشـم او بر پـدرش در دمِ رفـتن افتاد

عاقـبت در تَهِ گـودال شکـارش کردند

با سُـم تـازۀ ده اسب مـهـارش کـردنـد

عـبداله‌مـو روح و تن و جـان عـمـویم            جـان میـدهم امـروز به دامـان عـمویم

دست و سر و رویم همه قربان عمویم            شرمنده من از این لب عطشان عمویم

در قتلگهم بین که چه خونین بـدنم من

سربـاز حـسیـنـم اگر ابن الحـسـنـم من

ای عمه ببین خصم که بر سینه نشسته            پهـلـوی عـمـو زیر لـگـدها بـشکـستـه

آتش شده سـر تا سر این سیـنـۀ خـسته            راه نـفـسم را غـم هـجـران تـو بـسـتـه

از بی‌کـسی‌ات غـرق بـلا و محـنم من

سربـاز حـسیـنم اگـر ابن الحـسـنـم من

دنیا همه‌اش خوب ولی حیف عمو رفت            نامـوس خـدا بهـر اسیـری عـدو رفت

وقـتی عـلـم افـتاد می ما ز سبـو رفت            انـگـار دلـم هـم قـدم روضـۀ او رفـت

در راه حسین‌ابن‌عـلی جـان فکـنـم من

سربـاز حـسیـنم اگـر ابن الحـسـنـم من

پـرسـتـوی حــریـم کـبــریـایـم           کــبــوتـر بــچــۀ آل عــبــایــم

نمی ترسم اگر بارد به من تیر           که من با تـیـر بـاران آشـنـایـم

انا بن المجـتبی، ابن المصائب           بـلـی مـردم یـتــیـم مـجـتـبـایـم

غـم بابا، غـم عمه، غـم طـشت           خــدا دانـد نـمـی‌سـازد رهـایـم

اگر تیغی به دست آرم ببـیـنـند           کـه مـن نـوبـاوۀ شـیـر خـدایـم

عمو فرماندۀ عشق است و من هم           بسیجـی‌اش به دشت کـربـلایـم

دگر رزمنـده‌ای بـاقـی نـمانـده           به غیر از من که یاری‌اش نمایم

بـه قــرآن الـهـی کـوثــرم مـن           بـه قـرآن حـسـیـنـی هـل اتـایم

عـمـو بـوی پـدر دارد هـمیشه           عمو بـوده پـدر عـمـری برایم

عمو احساس من را درک می‌کرد           عـمو می‌داد با رویـش صفـایم

عمو در قلب من عمری طپیده           عمو داده خـودش درس وفـایم

عـمـوی مـهـربانـم جـای بـابـا           پـسر می‌کـرد هـمـواره صدایم

خوشم رنگ عمو گیرم در این دشت           ز خـون سرخ این دست جدایم

خوشم بر سیـنۀ او جان سپارم           الـهـی کـن اجـابت این دعـایـم

کُشتۀ دوست شدن در نظر مـردان است           پس بلا بیـشترش دور و بر مردان است

یـازده سـالـه ولـی شـوق بـزرگـان دارد           در دل کـودک این‌ها جگـر مردان است

همه اصحابِ حرم طفل غرورش هستند           این پـسـربـچّـۀ خـیـمه پدر مـردان است

بست عـمّـامـه هـمـه یـاد جـمـل افـتـادند           این پسر هرچه که باشد پسر مردان است

نیزه بر دست گرفتن که چنان چیزی نیست           دست بر دست گرفتن هـنر مردان است

بگـذارید «حـسن» بـودن او جـلـوه کـند           حبس در خیمه شدن بر ضرر مردان است

گرچه «ابنُ‌الحـسنم» پُـر شدم از ثـارالله           بــنــویــسـیــد مــرا «یـابـنَ‌ابـاعــبـدالله»

دمی که جان ز تنِ محتضر جدا بشود            همان دم است که دلبر ز بَر جدا بشود

خودت بگو که شدی مجتبای این صحرا            بگـو چگـونه پـسر از پـدر جـدا بشود

قبول کن که دلم را شکسته این تصمیم            حسابم از علی اصغـر اگر جـدا بشود

دویــده‌ام کـه ذبــیـح گـلـوی تـو بـاشـم            رسـیـده‌ام نـگـذارم که سـر جدا بـشود

ز چنگ نـیـزه نشد تا تو را رها بکنم            که سیـنـۀ تو هم از میخ در جـدا بشود

خدا کند که به جای سرت عمو سر من            به دست آن ز خـدا بی‌خـبر جـدا بشود

سرت به نیزه تنت مانده است در صحرا            دو تا حرم شده از یکـدگـر جـدا بشود

کردی به خونت نیـزه‌ها را آبـیاری            شاید بروید صد نیـستـان از بهاری

من منتظر بودم که شاید باز گردی            مُـردم میان خیمه از چشم انتظاری

من یک‌نفس از خیمه تا مقتل دویدم            تا دیدمت بر خـاکها سر می‌گـذاری

یک یا حسینی بیش تا مقـتـل نمانده            یک لحـظۀ دیگر اگر طاقـت بیاری

دستم سپر شد تا نگوید، شمر ملعون            دور و برت دیگر عمو یاور نداری

از درد زخـم سیـنه یا از درد پهـلـو            این‌قدر دندان روی لبها می‌فـشاری

از نسل حـیدرم، حسنی زاده‌ام عمو            از کوچکی به دست تو دلداده‌ام عمو
با سن و سال کـوچکـم آماده‌ام عمو            افـتاده‌ای زمین و من افـتاده‌ام عـمو

حـالا زمـان مـردی و پـیکـارم آمده
بـابـایـم از مـدیـنـه بـه دیـدارم آمـده

کُـشتـه شدن به راه تو باشد سعـادتم            چـشم انـتـظار لحـظۀ پـاک شهـادتم
مـن هـم مـدافـع حـرمـم، از ارادتـم            هوهوی ذوالـفـقـار من اوج عـبادتم
ابن الحسن فـدای جراحات پیکـرت
من مُرده‌ام مگر که بیفتد ز تن سرت

دیـدم بـریـده شـد نـفـسِ ربّـنـایِ تـو            در زیر دست و پاست عمو دست و پای تو
می‌آمد از اَواخـرِ مقـتـل صـدای تو            از خـیـمه آمدم که بـمـیـرم برای تو
خوردم قسم به فاطمه، تا زنده‌ام عمو
با سنّ کم برای تو  رزمنـده‌ام عـمو

هر طور شد دویدم و بی‌حال دیدمت            در لحـظـۀ وصـالِ به آمـال دیدمت
اصلاً تو را بدون پَـر و بال دیدمت            وقتی رسیدم، در تهِ گـودال دیـدمت
دیدم که شمر روی تنت راه می‌رود
دارد نـفـس ز سیـنـۀ تو آه، می‌رود

دستم اگـر شکـسته، فـدایِ سـرِ شما            این حنجرم فـدای عـلی اصغـرِ شما
امـروز که فـتـادم عـمـو در برِ شما            شد زنده روضه های غـمِ مادر شما
از مادرت شکست اگر پهلو، ای عمو
از من بریده شد به رهت بازو، ای عمو

وقتی که از حـال عـمویش با خبر شد            آتش وجودش را گرفت و شعله‌ور شد
از دسـتهای عـمّـه دست خود کـشید و            فـریـاد زد: عـمه دگـر وقـت سـفـر شد

آمـد مـیـان گـودی گـودال و بـا دسـت            جـان عـموی نیـمه جانش را سپـر شد
تـیـزی تـیـغ حـرمـلـه بـر او اثـر کرد            دستش بریـد و طفـلکی بی‌بـال ور شد
با دست آویزان شده بر پوست میگفت:            حــالا زمـــان دیــدن روی پـــدر شــد

دست در دست کسی که جگرش غم دارد            داشت می‌دید که اربـاب، سپر کم دارد
داشت می‌دیـد حـسیـن بن عـلـی افـتـاده            و حـرامی به سرش نـیـزه دمـادم دارد

بی‌قـرار است حسن زادۀ این دشت بلا            به سرش شوق رسیدن به پدر هم دارد
ناگهان دست رها شد و شتابان میرفت            باز این دشت، حـسن های مجـسّم دارد
پـسر شیـر جـمـل جـانب مـقـتـل بـرود            گـفـت انـگـار عــمـو خـط مـقــدّم دارد
بدنـش مـثـل عـمـو زیـر سُـم مـرکب‌ها            زیر و رو گشته و یک ظاهر مبهم دارد
وسط معرکه انگـار به خود می‌پـیـچـید            بـاز هـم کـربـبـلا ســورۀ مــریــم دارد
دیـد زینب هـمـۀ واقـعـه را از خـیـمـه            چشمهایش دو سه تا قـطـرۀ نم نم دارد

در رگ رگش نشانـۀ خـوی کــریم بود            او وارث کــمــال پــدر از قــدیــم بــود

دست عمو به گیسوی او چون نسیم بود            این کــودکی شهید، که گـفـتـه یتیـم بود؟

وقــتی حسیــن سایــۀ بالای ســر شـود

کو آن دل یــتــیــم که تنگ پــدر شود؟

در لحظه های پُـر طپش نـوجــوانی اش            بــا آن دل کبــوتــری و آســمــانـی اش

با حکم عمّه، عمّــۀ قــامت کـمـانی اش            بر تـل زیـنـبـیــه بُـوَد دیــده بــانــی اش

اخبـار را به محضر عمّه رسانده است

دور عمو به غیر غــریـبی نمـانده است

خورشید را به دیده شفق گونه دید و رفت            از دست ماه دست خودش را کشید و رفت

از خیمه ها کبوتر عـاشق پـرید و رفت            تا قـتــلگــاه مثـل غـزالی دویــد و رفت

می رفت پا برهنه در آن صحنۀ جـدال

می گفت عمّه، جانِ عمو کن مرا حلال

دارد به قــتــلــگــاه سـرازیــر می شـود            مبهوت تیر و نیـزه و شمشیــر می شود

کم کم خمیـده می شــود و پیــر می شود            یــک آن تعــلّــلی بکــند دیــر می شـود

در موج خون حقیقت دریا نشسته است

دورش تمام نیــزه و تیــر شکسته است

دستش بریـد و گفت: که ای وای مادرم            رنگش پرید و گفت: که ای وای مادرم

در خون طپید و گفت: که ای وای مادرم            آهـی کشید و گفت: که ای وای مــادرم

وقتی که ضربه آمد و بر استخوان نشست

در عرش قلب فاطمه چون پهلویش شکست

خونش حنا به روی عمویش کشیده است            از عــرش، آفرین پــدر را شنـیده است

مشغول ذکر بانوی قـامت خمیــده است            تـیری تمام قــد به گــلویش رسیده است

تیـری که طرح حنجره اش را بهـم زده

آتش به جــان مضطر اهــل حــرم زده

یعقوب را بگو که دو تا یوسفش به چاه            مانـدنـد در میانــۀ گــرگــان یک سپــاه

فــــریــاد مـــادرانــه ای آیــد که: آه، آه            دارد صــدای اسب می آیـد ز قـتـلگــاه

ده اسب نعل خورده و سنگین تن آمدند

ارواح انـبــیــا هـمـه بـا شیـون آمـدنــد

پـا گــرفـتـه در دلــم، آتـشـی پـنهــان شده            بنــد بنــدم آتش و، سیــنــه آتـش دان شده

اشک هایم می چکـد، بر لبت یعنی که باز           آسمــان تــشنــه ام، مــوسـم بــاران شــده

بین این گودال سرخ ،در دل این قـتـلـگاه            دیــدمت تنهاترین، غــرق در طوفان شده

صد نیستان ناله را، هر نفس سر می دهم           بی سر و سامان توست، آه سرگردان شده

یک طرف من بودم و، عمّه ای دل سوخته           یک طرف امّا تو و، خنجری عریان شده

نیزه ای خون می گریست، پای زخم کاریش           قصد زخمی تازه داشت، دشنه ای پنهان شده

حــال با دستت بگیــر، در میــان تـیـغ ها           زیر دستی را که از، پوست آویــزان شده

دستش به دست زینب و میخواست جان دهد            می خواست پیش عمه عمو را صدا زند

می دیــد آمــده ببــرد سهــم خــویش را            بیـگــانه ای که زخــم بر آن آشنــا زنــد

سنگی رسیـد بـوسه به پیشــانی اش دهد            دستی رسیده چنگ به سمت عبــا زنــد 

در بیــن ازدحــام حــرامی و نیــزه دار            درمــانده بود حــرمله تیــرش کجـا زند

از بس که جا نبــود در انبــوه زخـم ها            تیــغی ز تن کشیده و تیــغـی به جـا زند

پــا می زنـنــد راه نـفـس بــنــد آوردنــد            پر می کـنـنـد تا که کمی دست و پـا زند

خـون از شکاف وا شده فــواره می زند            وقتی ز پشت نیــزه کسی بـی هــوا زند

طاقت نــداشت تا که بـبـیـند چه می شود           طاقت نــداشت تا که بمــاند صــدا زنــد

طاقت نداشت تا که...صدای پـدر رسید            پَر بــاز كرد پَـر به ســوی مجـتـبی زند

دستش کشید و هرچه توان داشت می دوید           تیــغــی ولی رسیــد که آن دست را زند

عمو فــدای جـراحــات پیکــرت گردم           شهید مکـتـب عبــاس و اکبــرت گردم

نمــاز عشــق بجــا آور و عنــایت کـن           که من مکبّر در خــون شناورت گردم

ز خیـمه بال زدم تا کنــار مقتل خــون           به این امیـد که ســربـاز آخــرت گردم

مگر نه بر سر دست تو ذبح شد اصغر           بده اجــازه که من ذبــح دیگرت گردم

به جان مادر پهلــو شکسته ات بگــذار           که رهنورد دو فرزند خواهـرت گردم

مگر نه نالۀ هل من معین زدی از دل           من آمدم که در این عرصه یاورت گردم

بدست کوچک من کن نگاه رخصت ده           که جانشین علـمــدار لشکــرت گــردم

تو در سپهر ولا مهری و شهیدان مـاه           عنایتی که به خون خفته اخترت گردم

ز شور شعر تو شد محشری بپا (میثم)           بگو که شـافع فــردای محـشرت گردم

من آمـده ام تـا کـه به پــای تو بـمیــرم            امـروز غـریـبـانـه بـرای تو بــمـیــرم

غم نیست اگر در قَـدَمت دست من افتد            شــادم به خــدا تا که به پـای تو بمیرم

از خیمه دویــدم که کنم جان به فـدایت            خــواهـم که عمو زیر لــوای تو بمیرم

ای کــاش ذبیــح تو شـوم در ره توحید            تـا در ره عـشـقت به منـای تو بمیــرم

این قـوم اگـر تــشنـۀ خــونند، بیــایــنـد            آمــاده شدم تا که به جــای تو بــمیــرم

بگــذار که از خیـل شهـیـدان تو بـاشـم            بگـذار که در کرب و بـلای تو بمیـرم

کو حــرملـه تـا تیـر بینـدازد و من هم            زان تـیـر در آغـوش وفــای تو بمیـرم

از قول من خسته جگر گفت «وفائی»            ای کـاش کـه در راه ولای تو بمیــرم

دسـتـش از عمه كـشـید و بـدنش می پیچید            زیر پــایش عــربـی پـیـرهـنـش می پیچید

گِــردبــادی ز خـیــامـی به نـظــر می آمد            گِــردش انگــار زمین و زمنش می پیچـید

می دویــد و سپهــی دیده به او دوخته بود            و طنـیـن رجــزش تا وطـنـش می پیـچـیـد

نوجوان بود ولی صولت صـفّـیـنی داشت           چو غــزالی ز كف صید، تنـش می پیچـید

ز ســر عمّامه و نعلیــن ز پــایـش وا شـد            ذكــر یا فــاطـمـۀ بت شـكـنـش می پیچـید

تا تَه لشگر دشمن نَـفَـسش قــدرت داشت            نعــره اش در جگــر پر مَحَنـش می پیچید

دیـد اطراف عمو نیزه و شمشیر پُر است           داشت گرد عموی صف شكنش می پیچید

نــاگــه از پــردۀ دل كــرد صـدا وا اُمّــاه           دستِ بُــبــریــدۀ او دور تــنـش می پـیچید

تیغ بر فرقِ سرش، نیزه به پهلویش خورد           نعــرۀ حــیــدریِ یا حـسـنــش می پـیـچـید

جای جــای بدنش خسته و بیــراه شكست           دور خود دید كه زاغ  و زغنش می پیچید

ناگهــان گشت سرش بر سر یك نیـزه بلند           داشت در خون، عموی بی كفنش می پیچید

كِـل كـشـیـدنـد كه حس كرد عـمو افتاده            نگــران شد نـكـنـد چـنـگِ عــدو افـتـاده

پر گرفت از حرم و عمه به گَردش نرسید            دیــد از اسـب به گــودال به رو افـتــاده

سنگ و تیر از همه سو خورده، سنان از پهلو           لشكــری زخــم به جــان و تـنِ او افتاده

پــاره شد بـنـدِ دلــش از تــهِ دل آه كشید           ســایــۀ تـیــغ به گــودیِ گــلــو افــتــاده

شمــرها نقشه كشیـدند كه حـالا چه كنند           دیــد تا قـرعه به پــیـچـانـدۀ مـو افـتـاده

خویش را در وسطِ معـركه انداخت و بعد

در شبِ گریه حماسی غزلی ساخت و بعد

می شــود لایــق قــربــانــی دلبــر بـاشم            آخــریــن خــاطــرۀ این دمِ آخــر باشــم

لذتی بهتر از این نیست كه با سینۀ سرخ            در پــری خـانــۀ چَشــمِ تو كبــوتر باشم

آخرین خواستۀ من به یـتـیـمی این است            به رویِ سینۀ پُر مِهــرِ تو بی سر باشم

اسب ها نعــل شده راهــی گــودال شدند           بین این قــائــلۀ سخت چه بهـتــر؛ بــاشم

در خورش نیست اگر بازوی آویز به پوست

جانِ ناقــابلِ من هدیــۀ ناچیــزِ عموست

گـذرِ ثــانـیه هـا هـر چه جــلوتــر می رفت            بیشتر بینِ حـرم حوصله اش سر می رفت

بُغض می كرد یـتـیمانه به خود می پیچید            در عسل خواستن آری به بـرادر می رفت

تا دلِ عــمّــه شـود نـرم بـه هـر در مـیزد            با گلِ اشك به پا بـوسیِ مـعجــر می رفت

دیـد از دور كه سر نیـزه عمـو را انداخت            مثـلِ اِسپـند به دلـسـوزیِ مَجـمر می رفت

دیـد از دور كه یـوسف ز نـفــس افـتـاد و            پنجــۀ گرگ به پیــراهنِ او وَر می رفـت

رو به گـودالِ بلا از حـرم افـتـاد به راه

یـازده سـاله چــه مـردی شــده مـاشاالله

دیــد یــك دشـت پِـیِ كُــشــتـنِ او آمــاده            تیر و سر نیزه و سنگ از همه سو آماده

دید راضی است به معراجِ شهادت برسد            مطمئن است و به خون كرده وضو آماده

هیچكس نیست كه یک قطـره به او آب دهد            ایـن جـگر ســوخـته افتاده بـه رو آمـاده

ترسشان ریـخته و گـرمِ تعـارف شده اند            خــنـجــر آمـاده و گـــودیِ گــلــو آمـاده

بازویـش شـد سپرِ تیـغ و به لـب وا اُمّاه

یـازده سـالــه چه مـردی شـده مـاشــاالله

زخـم راهِ نـفـسِ آیـنـه در چـنگ گــرفت            درد پیچید و تنش نبضِ هماهنـگ گرفت

استخوان خُرد ترك، دست شد آویز به پوست           آه از این صحنۀ جانسوز دلِ سنگ گرفت

گــوهـرش را وسـطِ معـركۀ تاخت و تاز           به رویِ سینۀ پا خوردۀ خود تنگ گرفت

با پدر بود در آغوشِ پُر از مِـهـرِ عـمـو           مزدِ مشتاقیِ خود خوب از این جنگ گرفت

بـاز تیر و گلـو و طـفــل به یـك پلـك زدن

باز هم چهرۀ خورشید ز خون رنگ گرفت

قصۀ هیــچ کسی مثــل من آغــاز نشد            هیچ کس مثل من اینگونه سرافراز نشد

هیچ عاشق پی معشوق خود اینقدر نرفت            هیچ عشقی به نگــار اینقَدَر ابراز نشد

هیچ کس لحظۀ جان دادن و پرپر زدنش            با دو دستان پُـر از عاطفه ات نــاز نشد

به روی سیـنـه تان تا دم آخــر مــاندم            مقتل هیچ کس این قدر پر از راز نشد

با سرِ نیــزه مــرا از تو جــدایم کردند           قامت هیچ کس اینگـونه ور انـداز نشد

خــودمانیم ولی بهــر عــلی اکـبــر هم           ایـنـقــدر وسعت آغــوش شما بـاز نشد

از حــرم تا دم گــودال پـر و بـال زدم           هیچ پــروانه چـنین لایــق پــرواز نشد

بیت بیت بـدنــم مرثــیــه ای می طلـبـد           غزلی مثل من اینگونه در ایجــاز نشد

خواستم تا نگــذارم ســرتــان را ببرند           سر و جان دادم و انگـار ولی باز نشد

من کریم ابن کــریـمـم، کـرمی کن آقا           افت دارد بنــویــسند که جــانـبــاز نشد

تکه تکه بــدنـم زیــر ســمِ اسبان رفت           بعد از این بهر کسی قامتم احـراز نشد